عمق اخم تو ،چال گونه ام

بايست
تمام شده ام
دست و پا نزن
فلک ،بر دامان من باريده است
بالاتر از سياهي رنگي نيست!
به خدا که من ،بالاتر از سياهي ديده ام!
در پس،هر نگه خاطره ام
مشت ها خوابيده است!
همان آباد ويرانه ام
که آوار ها در سراي من رميده اند
کمر مهرباني ام شکسته است
در مسير کج خيال آدمي
بار انسانيت کشيده ام...
اي دل افگار شب
مرا با نسيم سحر آشنا کن
من همان ژاله ام
که از برگ لطيف آرزو
با تلنگر بي وقفه ي تو
بر خاک سادگي افتاده ام...
بايست
دست و پا نزن
به عمق اخم تو
به چال گونه ام قسم
مثلث برموداي آرامشم
به من نگاه که مي کني
غرق مي شوي...

پ.ن

بايست
دست و پا نزن
به عمق اخم تو
به چال گونه ام قسم
مثلث برموداي آرامشم
به من نگاه که مي کني
غرق مي شوي...

دل افگار：آزرده ،دلتنگ
ژاله：شبنم