مقصد مسافر عشق

ديدي كه در ره عشق يكباره جان گرفتم                 
                               مجنون كوي عشقم شور نهان گرفتم        

خط وخيال وخالش برده ز دل توانم
                                    در آرزوي رويش دل از جهان گرفتم
با دسته اي گل سرخ عمري نشسته باشم                    

                                        شايد كه او بيايد شوقی جوان گرفتم
در كربلا وسهله گشتم سراغ دلبر                                                                                                                                     گاهي سراغ آن مه از جمكران گرفتم                                     

وقت است تا نمايد آن طلعت رشيدش
                                   از شوق روي ماهش تاب و توان گرفتم[1]                            

در ايستگاه عشاق آيد مسافر عشق                                      

                                             آب وستارة شوق از ديدگان گرفتم
كي مي شود من و تو ديدار هم نمائيم                                                                                                                  اي مه نشان رويت از اختران گرفتم[2]
بر درگه اميدش دارم خيال وصلش 
                                            عارف به خود بنازد كاين آستان گرفتم

 

[1] - الهم ارني من ظلعه الرشيده والغره الرشيده

[2] -متي ترانا و ثراك