آسمان نگاه

نرفته ای ز دلم ، برده ای ولی تو ز یادم
به پات مانده ام و لیک ، داده ای تو به بادم

بسی وفا به تو کردم ولی جفا ز تو دیدم
چنانکه آه بر آمد به هر نفس ز نهادم

تو بی وفا شدی از چه ؟ مگر ز من تو چه دیدی ؟
جز آنکه دل به تو بستم ، جز آنکه دل به تو دادم

از آسمان نگاهت سقوط کردم و آزاد
ز بندهای دل خویش به کام مرگ فتادم

چو بانگ بلبل محزون ز دوری گل رویت
به لحظه لحظه بر آید ز دل فغانم و دادم

ولی تو کی شنوی ناله های زار دلم را
که نیست بر تو اثر هیچ از این غمی که دمادم ...

مرا به ورطه و مرداب مرگ می کشد ... آری
که نیست بر تو خیالی ز درد های زیادم

گناه از تو نباشد ، که پس زد این دل زارم
به هر که من بسپردم من این متاع کسادم

ولی بیا و وفا کن ، بیا به جان عزیزت
بیا ، بیا ، تو بیا تا که من ز پا نفتادم

بیا و یک دم دیگر ببین تو حال دلم را
بیا که با نگهی می کنی دوباره تو شادم

سعید علی زاده