من از عاشقانه هایم جدا مانده ام. ..

حوض نقاشی سالهاست برایم خشک شده

جهانم همه یک رنگ دارد و آن خاکستری ست...

از ترس دلم به هیچ دلی دل نمیبندم!

وای از دل ساده و بدبخت این افسرده دل...

اندوهم آنقدر بزرگ هست که جا نشود در اعماق این کلمات

اینان تنها ضجه های یک دراکولای غمگین است

سایه ام پژمرده و قد من خم شده است

در جوانی پیر شده ام، وای از پیری من...

ندارم و نداشته ام هیچ امیدی، به روزگاری که حوصله ام را نداشته است...

نداشته و نداشته ام اعصاب زندگی را

هر چند که این زنده ماندن ارزش زندگی کردن نداشته است

آخرین خط این بی وزنی سیاه و تلخ

همان حرفی باشد که در ابتدا گفته ام:

من از عاشقانه هایم جدا مانده ام...

من از عاشقانه هایم جدا مانده ام...