بوسه ی پنهان

ردیف یاسمنها رابه پلک آسمان شب

ترنم تا سحر می زد

چه اقبال بلندی دارم و شادم

چه صبحی از پس یک شب طولانی

چه آفتابی ، عجب روزی

چمن ها را بیارایید

ببینید خنده ی گل را

نسیم صبح خوشبختی

تبسم کرد و از عطر خوش مریم خبر می داد

به هنگام سحر پیدا

به پشت شیشه، اشک شوق شبنم بود

و غنچه شبنمی از شرم باران داشت

و شب را تا سحر آغوش باران بود

چه خوش می گردد این گردون

وامروز نوبت ما شد

به لبخندی که چون باران چکید بر آرزو هایم

به آرامش رسید این دل

ز شوق بوسه ی پنهان

چه باکم باشد از غم

تا که از عطر خوش محبوبه سر مستم

برو غم دست زمن بردار

دگر نامت نخواهم برد و از روی تو بیزارم

نمی بینی مگر گل را

به چه شوری زپایم خار می چیند؟ 

مدینه ولی زاده جوشقان 1/12/1389