کجاست

زیبا بود!
دست مریزاد!
این شعر از سهراب مرا در یاد آمد و تقدیم به شما:
خانه ی دوست كجاست؟
در فلق بود كه پرسيد سوار:
آسمان مكثی كرد؛
رهگذر شاخه ی نوری كه به لب داشت،
به تاريكی شن ها بخشيد؛
و به انگشت نشان داد سپيداری و گفت:
نرسيده به درخت،
كوچه باغی است؛
كه از خواب خدا سبزتر است؛
و در آن عشق،
به اندازه ی پرهای صداقت آبی است!
می روی تا ته آن كوچه؛
كه از پشت بلوغ،
سر به در می آرد؛
پس به سمت گل تنهايی می پيچی؛
دو قدم مانده به گل،
پای فواره ی جاويد اساطير زمين می مانی؛
و تو را ترسی شفاف فرا می گيرد!
در صمیمیت سیال فضا،
خش‌خشی می‌شنوی؛
كودكی می بينی:
رفته از كاج بلندی بالا،
جوجه بردارد از لانه ی نور!
و از او می پرسی:
خانه ی دوست كجاست؟