دلِ پُردرد

نمی پرســـدکسی دیگــــرزِحــــالم
من افتــاده دراین قــال ومقـالم
چراهمـراهِ‌من‌دیگـــرکَسی‌نیست
شریکِ‌این‌همــه‌دلواپسـی‌نیست
چراروزم مثــــالِ شـــامِ تـاراست
به‌شب‌هـــــا٬روزگارم‌زارِزاراست
نمی بیندکَسی‌اشـکم به خلـــوت
نمی سازدمـــرا،درعشـــق دعـوت
چودادم‌هستیَم راســاده ومُفت
به‌دنیـایی که‌غیــرازغم‌نمی‌گفت
دلـم پُـردردبـــــوده هـــــــرزمــــــــانی
نمی بینی زِدنیـــــاخـــوش زبــانی
چودیدم هرزمان‌هرگونه‌رفتــار
نــدادم پاســـخِ هــــرنـوع گفتـــــار
دگـــرشــدطاقتم طاق اززمــــــانه
برایِ زنـــــــدگی،کــــویک بهــــــــــانه
به‌پیــری شددلم مشتــــاقِ ایـــزد
جوانی‌این‌دل‌ازحق،دَم نمیـــــزد
خـــدایا،کُن قبــــــول ازمن اِنـابت
مَـران،این بنــــــده را٬ازآستــــانت
بگیـرازبنـدگان بَهـــــرم رضــــــایت
تمـــامِ هسـتیِ حــــــامی فـــــــدایت