سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

شنبه 3 آذر 1403
    22 جمادى الأولى 1446
      Saturday 23 Nov 2024
        مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

        شنبه ۳ آذر

        آرزوی برکه ( سوم)

        شعری از

        عباس زارع میرک آبادی

        از دفتر حدیث حکمت نوع شعر مثنوی

        ارسال شده در تاریخ چهارشنبه ۲۳ ارديبهشت ۱۳۹۴ ۲۲:۲۱ شماره ثبت ۳۶۹۲۰
          بازدید : ۲۵۴   |    نظرات : ۳۳

        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر عباس زارع میرک آبادی

        آرزوی برکه ( سوم)
         ذّره ي  ديگر  بديد  و  حال خواست        
                    سوي  دريا  آمدن  احوال   خواست
        گفت  وي  در زير  سنگ  ماندم جدا       
                    پس   به   عمق  آن زمين گشتم رها
        مدتي اين من جدل با خويش داشت         
                   از  جدايي ها   دلي پر  ريش  داشت
        غصه  از  هجران  ز خود مي داشت او        
                   صد   درخت  آرزو    مي كاشت   او
        عاقبت  روزي  رهي  بگشود    تنگ           
                ره  به  سوي   آرزویش   داد   سنگ
        ما  برون كرديم من  از  خويشتن        
                  رخت   او   آمد   نموديمش   به   تن
        چون  كه  او گرديد  جاي من به تن          
                 قدرتش  چندان   دو  صد   گرديد تن
        پس برون آمد زعمق  سنگ  سخت          
                  وصل  دريا   را   چنين  گرديد  بخت
        چون  نگه  كرديم  ما آنجا  شدیم          
                  جملگی  از  هم   جدا،  یک جا  شديم
        پس به دريا رو نمودم  در  سئوال         
                   گفتم او را چون بود احوال  و  حال
        سّر  آن گو  از  جدايي  از   وصال          
                  راز   عشق   و    سرّ    درد  انفصال
        گفت  هرگز  ني  شدي  از  من  جدا          
                  من  كنارت  بوده ام   در   هر    كجا
        اين  تو  بودي  خود جدا  انگاشتي           
                  از  من  و  خويشت    رها   پنداشتی
        بعد  از آن  از ذات  ما  فصل آمدي         
                  ورنه  ما  زاوّل  تو  را  وصل آمديم
        كي  توان  گويي  جدا  ما  را ز خود        
                   كي   توان  كردي  رها  ما  را ز خود
        هيچ   فصلي  ني  بود  دريا  ز آب          
                  هر چه  ديدي  غير ما   باشد  سراب
        آيه ي  توحيد  ما  در  ذات  ماست           
                  كي  توان  گويي كه ما  از ما جداست
        ۱
        اشتراک گذاری این شعر

        نقدها و نظرات
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        نظرات

        مشاعره

        کاربران اشتراک دار

        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        3