بی مُهرِ عشقت کافـــــــرم،محروم از ایمانم نکن!
تسلیم چشمانــت شدم،پس رخنه در جانم نکن!
این من منم!؟ یا من تویی!؟ دیگر نمیدانم کیَـــم
ای خانه آبادان بیــــــــا ! ، این بار کتـــمانم نکن!
پیچیـــــده ای در هر غـزل ، نام مرا باصـــد روش
با مصرعی آتش بزن ، گلــــــــــواژه بارانم نکن !
عشقم درخشیدن گرفت از چشم شب رنگ ترت
با بستن چشمان خود ، اینقـــدرپنهانم نکـــــن !
دیـــوار ایمـــــان مرا ، پژواک انکارت شــــکست
آهسته تر! آهسته تر! ،از پایه ویرانـــــــــم نکن!
از شک گذشتم تا یقیــــن ، آرام بر جانم رســـد
دل دل کنان پر میزنم ، پابنـــــد برهــــــانم نکن!
ایمان و کفرم در هم و میراث اجداد منست
اول بپرس از مذهبم ، کت بسته زندانم نکن!
حوّای چشــــــمان تو کی ، آدم کنـد خاک ترم؟
پایان رسید افسانه ام ، با تـــوبه انسانم نکـــن!