لیلای من

«لیلای من »
اين عقل دور انديش را دل کرد با افسانه ای افسون
ليلاي من آورده ای در من به دنيا شاعري مجنون
ميعادگاه زخم هاي عالمم اما اگر باشي
آبي ترين تصوير را حک می کنم در برکه ای از خون
باشد فراموشم کن از ياد غزل خيزت که از من نيز
ياد تو بيرون می شود وقتي که شد جان از بدن بيرون
پرواز می خواهد دلم ای کاش با تو هم قفس باشم
اي جذبه هر کهکشان چشم تو بي مرز و بي قانون
وقتي که می بخشي نگاهت را دلم تسليم روياهاست
اي از ازل زيبا ، بميرانم ، نباشم تا ابد مديون
بر باورم پيچيده ای رد تو را می جويم از هرچيز
اين روزها سرشارم از آرامش يک شادي محزون
با تيشه ای راهي شوم يا دست خالي کوه يا صحرا؟
شيرين من فرهاد باشم با تو يا ليلاي من مجنون
اي عشق با افسون به دنياهاي بسياري مرا بردي
من از تو خواهم گفت ای افسانه ای تو بهترين مضمون