کعبۀ عشق

تا حلقۀ زلف تو دیدم، دل از پیکر جدا کردم

دمی با خود سخن گفتم، کمی ذکر خدا کردم

شنیدم بلبلی غمگین و آشفته می خواند...

من بلبلان را نیز، بادرد آشنا کردم!

بس که تنهای تنهایم در خلوت شبهای تار،

همچو آدم از خدا تمنای« حوا » کردم!

بوسه بر عکس رخت چارۀ دردم نبود،

برای درد بی درمان خود فکر دوا کردم.

کنار خاطراتت در خلوتی آرام بنشستم،

واز قند لبانت تقاضای شفا کردم...

خطا داند دلم آزار کس. لیک بر خویشتن،

اشک وآه وناله را هرشب روا کردم!

تا براین آواره روزی بتابد آفتاب وصل تو،

از سر دیوانگی!! شب تا سحر دعا کردم...

تو دریا بودی و می دانمت طوفانی وموج...

اما برای دل سپردن، من توکل بر خدا کردم.

سنگدل و مغرور بودی تو ای کعبۀ عشق!

در طواف روی ماهت، تمام خویش را فدا کردم...