باغ انار

سایه ای در خاطرم که بر دیوار افتاده بود

دست برکمر، زلف بر کف باد داده بود

غنچۀ سرخ لبانش بر حیرتم می خندید

 بیچاره دلم! غنچه ای در خون تپیده بود

قامتش سرو وچشمان چون بخت من سیاه

 به دور قامتش پیله های غرور تنیده بود

تو گویی نسبتی داشت با خورشید و ماه

که تصویر رخش خورشید تابنده بود

خزان بود و فصل...، فصل مرگ اما

در بهار تنش فصل انار رسیده بود!

سکوت بود و تنها نگاه. آری نگاه،

و جنبش احساس که نفسی پیش مرده بود

غرق تماشا بودم. لیک فرصت نداد

رفت. رفت آنکه خود آهویی رمیده بود

گرچه خرامان می رود آن سرو ناز

 قدمهایش بر دلم اما کوبنده بود...

طفل دلم صبح، غزلخوان می رقصید

 خیالش را گمانم در خواب دیده بود!!

فرزاد سیامری