قناری نغمه خوان...

بهانه ی من
برای نفس کشیدن
طاقچه ی دلت را
من به قربان
پنجره چشمانت را باز کن
صدایم نمی شنوی؟
من آمده ام
خسته عابر شبهای رخوت
با کوله باری از غم
گلویی بی تاب از فریاد
سینه ای مملو از
ترانه های عاشقی
آمده ام که باز
پشت قاب خالی ِ
دیوار ِ دلت
بخوانم برایت
نغمه های التماس را
دستی برویم بکش
دانه های احساست را
بریز بر روی پرچین خیال
سیرابم کن با جرعه ای
از مهربان نگاه هایت
با صدای آتشینت
ساز کن دلدادگی هایم
مگر نمیدانی
همان قناری نغمه خوان
منم در حوالی ِ
پرسه های دلتنگی ات
من به پر ریختن در کنج دلت
چه عاشقانه محتاجم...

پ.ن: تو صیادم باش ، ببین
من چه شیرین
به دام تو اسیر می شوم...