جان کندن

مچاله کرده ام

نفس ها را در گلو

مثل کودکی از سرسره

لیز می خورند اشک هایم

با ترس

می ریزند بر دامنم

امشب

حس عجیبی دارم

سنفونی صوت ها

به رهبری مغزم

چه با شکوه می نوازد

در گوش

تارهای صوتی حنجره ام !

مونس سالیان  زبانم

به فغان آمده است

از بیداد روزگار

گویی

در جاده های پر پیچ و خم رگ های مغزم

تصادفی رخ می دهد

قطره خونی دلمه می بندد

نقش بر زمین می شوم

آه....

چه احساس تلخی دارم

یواش یواش

می فشارد جان به گلو

به پرواز در می آیم

معلق در فضا!

آه  خدای من...

ناگاه کشیده می شوم به سمت حفره ای

شاید

تونل زمان

تاریک...

تاریک...

روشن...

روشن...

 چه احساس سبکی دارم

 چه زیباست

زندگی پی از مرگ!