نامه به حافظ

 مکتب عشقم بمن بسیار شعر آموخته بود

شعر حافظ جمله سر تا پای من را سوخته بود

حافظا قـرآن و، دیـوان تـو بـاشند معـجزه

این مقامی است خداوند به تو اندوخته بود

مـن مسحور شـده در معنـی اشعار تـوام

دیدگانـم همه وقت سوی تـو افروخته بود

شعر های تو همی هست مرا ورد زبـان

شکر لله که به عشقت دلــم افروخته بود

زیر لب زمزمه کنم بیت تورا درهمـه حال

شده ام شاد که این بیت مـرا سـاخته بود

" گرچه میگفت که زارت بکشم میدیدم "

" درنهانش نظری بامـن دل سوخته بود "

سوی گمـنام تـو از راه کـرم لطف نمـا

جامه لطف کـه بـر قـامـت تو دوختـه بود