فکر یار

گرکسی درفکر خود باشد منم درفکر یار

غیر فکر یار مارا نیست الــی فـکـر یــار

ای خوشا آنکس که عاشق شد جمال یاررا

بیکران دشت دلش پاشید بذر ذکــر یـار

روز شب وقت نماز خواب بیداری بخواند

شعرهائی چنـد از دیوان یکـتا شـعر یار

لوح زیبای دلش آکنده شد تصویر یار

بر شمیم خود به پاشید نکهتی از عطر یار

گشت سر تا پا وجودش عاشق بوستان یار

در سحرگاهان بچید گل از بوستان بکر یار

پاک کرد از ذهن خود اندیشه بیهوده را

جای آن غرس کرد نیکو نهـال ذکر یار

آن چنان هموار کرد صحرای ناهموار دل

وصل کرد آن را به بحر بیکران مهر یار

گشت گمنام عاشق دیوانه مجنون صفت

ای خوشا دیوانۀ که ذکر گوید ذکر یار