يك نفر در دل تاريكي ها

درود بر شعر و شاعر
شعر درونمایۀ بسیار ارجمندی دارد با بیانی رسا. آدم بی‌اختیار به یاد شعر آی آدمهای نیما یوشیج می‌افتد. این دو شعر بر یک وزن نیست، امّا هم وزن آغازین بیشتر مصراعها سبب این تداعی می‌شود و هم تشابه بیان:
يك نفر در دل تاريكی‌ها
می‌سپارد به شرار
بال خود را امشب...
(و منظور از آن یک نفر، پروانه‌صفتی است...)،‌

و نیما گفته است:
«آی آدمها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید
یک نفر در آب دارد می‌سپارد جان...».

یک نکتۀ وزنی در این شعر نظرم را جلب کرد. هرچند که جناب فریاد این شعر را «آزاد» نامیده‌اند، در واقع یک نیمایی است (البتّه «آزاد» شامل نیمایی هم می‌شود). در این شعر، هدف مغز سخن بود گرنه شاعر به آسانی می‌توانست قافیه‌نشانی کند و... احتمالاً به همین علّت بوده که نام «آزاد» بر آن گذاشته شد.
آن نکته پایان‌بندی مصراعهاست. وزن شعر برپایۀ فعلاتن است که در رکن آغازین آوردن فاعلاتن هم مجاز است. چنانچه دقّت شود، سخن در رکن پایانی مصراعها، یا فعلاتن را پُر نکرده است و آنجا که فضای موسیقایی با سخن پر شده است، مصراع بعد با فاعلاتن آغاز شده است که زنجیر فعلاتن‌ها بریده شود تا شعر بحرطویل‌وار نشود:

شمع‌ها می‌لرزند
سایه‌ها می‌رقصند

• وزن هردو مصراع این است: فاعلاتن / فع‌لات [ــ ں ــ ــ / ــ ــ ں => فاعلاتن / فع‌لن]؛
شاعر سخن را تمام کرده است، پیش از آنکه تمام فضای موسیقایی رکن را اشغال کند.

می‌دمد باز نسیمی كه مرا می‌پيچد
• فاعلاتن / فعلاتن / فعلاتن / فع‌لن

در کفن‌پارۀ حزن...
• فاعلاتن / فع‌لات

عالمی خفته در آغوش سکوت
• فاعلاتن / فعلاتن / فعلات

و سخن
ــ ساقۀ آفت‌زده‌ایست
• فعلاتن / فعلاتن / فعلات

که فقط خوشه‌یِ رخوت دارد
• فعلاتن / فعلاتن / فع‌لن

ای سفرکرده به نور!
• فاعلاتن / فعلات

ای سراپا عطشِ سرخِ رهایی!
• فاعلاتن / فعلاتن / فعلاتن /

رکن پایانی این مصراع کامل است امّا چون مصراع بعد را با فاعلاتن آغاز کرده است، نه با فعلاتن (گوش کن!...)، این پر شدنِ رکن، هیچ اثر منفی نگذاشته است. چنانچه مصراع بعد با فعلاتن شروع می‌شد، مصراعی مستقل (از نظر وزنی) محسوب نمی‌شد.
...
تا پایان بر همین منوال است.
لازم است که شاعران نیمایی‌سرای جوان به این نکته توجّه کنند.
با سپاس فراوان از شاعر عزیزِ فروتن، جناب فریاد، که شعر ارجمندشان سبب شد به این نکته اشاره شود.
تندرست و شاد باشید و شاعر بمانید
با مهر و احترام