دل وامانده

از دل وا مانده ام خنده جدا کرده ای

زردی وپژ مردگی همره ما کرده ای

تا که تو از کوی ما رخت سفر بسته ای

گریه  بر احوال  دل  باز روا کرده ای

یار نگیرد  دلم  ترسد  از این  روزگار

زانکه همه وقت خویش صرف جفا کرده ای

دلبری وعشق را در دل  خود  کشته ام

رسم  بد از عاشقی  هجر بنا  کرده ای

ظلم  تو  اندیشه ام  کرده  چو دیوانه ها

با ستمت روز وشب عشق فنا کرده ای

رنگ  حنای  تو در اخر این   بیتها

رفته به بیرنگی اش چون که ریا کرده ای