گرامافون

تازه فهمید ساعتش مرده
توی لبخند شوم آینده
من چه بی رحم می روم از دست
و چه مضحک شدم یه بازنده

گریه هایم ندیدنی تر شد
سینمایم دوباره سمعی شد
جز تو اما برای آدم ها
دل من گور دسته جمعی شد

بوق ماشین های پشت سرم
در جدال عبور و هرگز ها
خو گرفتم به این نرفتن ها
خو گرفتم ، چراغ قرمز ها!

توی دنیای دوستت دارم
زودتر مرده ام ولی دیر است
یک گرامافونم که یک عمراست
سوزنم روی اسم تو گیر است

من دچار توهمم حالا
و هنوز استکان او خالی ست!
یک نفر نیست ، یک نفر اما
توی این لحظه های پوشالی ست

ع.ب