دست حوا

ساعتش طی شدن ثانیه ها را گم کرد

نبض چشمان سیاهش رد پا را گم کرد

مقصدش پشت سرابی که به دنیا چسبید

مقصد و راه و سر و آب و هوا را گم کرد

گوش می داد صدایی ز افق می آمد

 ولی افسوس افق مرد و صدا را گم کرد

بس که دل کند از عالم که نفهمید هرگز

که کجا بوده ، کجا رفته ، کجا را گم کرد؟

در دل جاده ی بی مقصد تنهایی ها

رفت آنقدر که بیچاره خدا را گم کرد

آخرین خاطره یک دست ، وتنها یک دست

آخرین خاطره از عالم ما را گم کرد

آدم از لحظه ی آغاز زمین تنها بود

 آدم از بخت بدش دست حوا را گم کرد...

ع.ب