اشک غم

خسته گشتم،راه رفتن چاره شد

سقف شــادی و امیدم پاره شد

خنده ام از حس من ترسیده بود

از نــگاه قلب من رنجیده بود

ناامیدی ریشه در جسمم دواند

اشک را بر گوشه چشمم نشاند

شور را از حس من خالی نمود

موی من همرنگ یک زالی نمود

دزد عشـــق ، قلب مرا آسان ربود

خون ز جسمم بود، لیکن جان نبود

آسمان بی ابر ، با من گریه کرد

گریه را در پای عشقم هدیه کرد

صورتم را هیچکس دیگر ندید

هرکه بی من بود از عالم برید

عشق از من برده بود رویا و خواب

همچو یک ماهی به دور از تنگ آب

روزگارم مست  تـــــرک یار شد

جسم و روحم پر ز نیش و خار شد

(محمد درگاهی(سپهر))