درها

تاریکیِ لحظه های تنگ،

دستانت را

به آغوش درهای تسکین می کشاند

درها، اما

حافظان آیه های دیوارند ،

و دیوارها

کاتبانِ همیشه ی بند.

دستمالها هم

آه،

دستمالهای نازک دلِ بی رحم هم،

شاهدانِ بی دردِ درد.

مقصد مبدا است؛

که گامهایت را

چونان علفهای دلزده ی هرز،

نشخوار می کند.

و چشم ها

رصد گرانی بیدار،

تا آغازه را به پایانه بسپاری.

آن سو

باریک خطی،

پاهای مرددت را به عبور می خواند

این سو

سنگین سقفی،

هیاتِ خسته ات را به حضور.

شمع های لرزان،

هر سال،

اشکبار،

قامت آب رفته ات را،

نظاره می کنند