غم و شعر...

منظم میدود واژه،میان دفتر خالی

شراب کهنه عشقت،چه مستم میکند هر شب

به لطف بغض سنگینت،ردیف و قافیه عالی!

نصیحت میکنی اما،ندیدی پشت اندوهم...

چه حالی میکنم با شعر!نگو بیهوده مینالی

غم یک لحظه خود را،به دنیایی نخواهم داد

بسوزانم که می ترسم،از این احساس یخچالی

قلم رقصید و شعری شد!غزل هم وزن آهم شد!

همینکه گوشه دفتر...،نوشتم جای تو خالی...

نه شهرت خواهم از شعرم!نه به به ها...نه چه چه ها

تو میدانی که بیزارم،از این دکان بقالی

زمینگیرم!ولی هستم!که عشق ما زمینی بود

هنوزم عاشق خاکم،نمی خواهم پر و بالی

دو خط شعر و سکوتی سرد!...کمی آرام می گیرم

همینکه با غزلهایم،بپرسم حال و احوالی

نه آغوش تو میخواهم،نه میخواهم که برگردی

همینکه زنده ای کافیست!...و میدانم که خوشحالی