درجستجوی باد

نشسته بر روان تخت ِ نفس هایش 

نفس ِ مرتعشی که

می نشیند ومی نشاند ،

می چرخد ومی چرخاند ، 

می خوابد ومی خواباند ،

زمین را درمی نوردی ؛

برآستان گلوگاه فریاد .

درغاری به نشان تاریخ ،

نمی یابی اش نقش ؛

درپس ِ نقر ِ هرس هایش ،

گم می شوی سپس

درحفره ی گردابی

دردوردست سرابی

دربزاق ِبغض ِهوس هایش

ازهرزبان زخمی آزاد ؛

درجستجوی تکیه گاه باد !