امید ...

من که دوچشم خویش را برسر ره نهاده ام

پنجره ی امید را رو به سحر گشاده ام

چشم من از نظاره ی آینه خسته می شود

بس که خمیده قامت عمر به باد داده ام

قاصدک از کدام سو همره باد می روی ؟

من که سوار یاد ها بوده ام و پیاده ام

طی شده مهلت من و نیست توانِ رفتنم

تا تهِ دشت رفته ام ،از نفس اوفتاده ام

هیچ قبیله ای مرا راه به خود نمی دهد

قافله دوش رفته و، نیست نشان جاده ام

من ز چه آسمانم و ازچه گِلی سرشته ام ؟

وز چه سبب هنوز هم منتظر ایستاده ام ؟

شهرمراغریبه ای کاش به من نشان دهد

من به کدام طالع از روز الست زاده ام ؟

1392