امید سرد

هر شبم اندوه، تنها یار من دیوار بود
آخرین احساس بر جامانده از دلدار بود

زخم‌هایی بر دلم افتاده از دلدادگی‌ست
هر چه از یادش رسد بر سینه‌ام آوار بود

عشق او در قلب من چون آتشی سوزنده بود
خاطراتش دوزخی خاموش و بی‌دیدار بود

اشکِ شب‌هایم گواهی بر همین اندوه وغم
قصه‌ام در چشم مردم، ناب و بی‌تکرار بود

سایه‌اش افتاد وخورشید از دلم پرواز کرد
کنج این شب‌ها امیدی سرد بر افکار بود