قلم مشکن ۰

: قلم مشکن  

قلم مشکن، مرا ز خونش صد نشان دارم،  
ز جان سوخته‌ی عاشق،بسی داغ گران دارم.  
مرا با جرعه‌ی انگور سرشتند، مستِ مستم،  
ز باده شعر نوشتم، که عرق  این  وطن دارم.  
به سروستان که اید سایه‌ گسترم سرو،  
به حیرت ایدم دریا، ز شوق اشکِ روان دارم.  
کتابِ عشق ورق خورد، ز نامِ بی‌نشانان،  
هوا پیچید میانِ عشق، تمنّا در نهان دارم.  
به حسنِ انتخابت، مسیح را سروِ بستانم،  
که از ناجیِ مستان، ز لاله داغِ نشان دارم.  
ببار، ای ابرِ توحیدی، ز آغوشم خزان بردار،  
از این باده بنوشانم، که مشکش در زبان دارم.  
بگیر آن تارِ شب، جانان، که ظلمت برنیمی گیرم،  
منم و ز ملتِ عاشق، ز کیهانش سخن دارم.  
چه دانستم تقدیر، سینه‌ام بر زلفت بست،  
ز عطرِ موی او مستم، چه باک از غافلان دارم؟  
چرا رو بسته‌ای، ای سروِ آزادِ بهارستان؟  
به گلشن سرو نازم، که نسرین، طبعِ گران دارم  
قلم مشکن، مرا ز جوهر، باده نوشم کن،  
ز رویِ سرخ مرنجانم،که این راه تا زمان   دارم