بهار

آمدی خوش امدی  باجمع مستان آمدی
چون می به بستان امدی  سر پا به رقسان امدی
بنفشه تاج بسرکشدزان باده عناب بچکید 
برزی بشستت می چکد می از گلستانت چکید
خودنقش عالم ساخته ای زان گل کرشمه داده ای
دریای ز موجد بی امان در شاخ نسرین باده ای
ان سوی کیهان مرزبان جون گوهرشمس پری
ازهرچه پنجه بسته ای وز هرهنر صورت گری
درصف بفرمانت لقا ان مه و خورشید پگاه
شاخه چو رقسانه سما باده به جوشان گیاه
سوسن چو سر با لا نمودبا زکر تو توحید  نمود
از قدرت شاهان زخاک شهد شکرسجده نمود
کرده بقل از گل سمن هدیه از دشت دمن
نسرین به اذن بالا نشین گیسو نمود فرش زمین
بلبل خوش اوازه ببین لب بلب باده نشین 
بوسه بزد فرش چمن از ناز عمزه ان سمین
صورت کشید بیدمشک  مست لبریز کوزه بشکست 
جمع ای که امد سرخان محفل مستان بدست
دیوانه شد مرغان زان وز ان سبو بوی ان
اواز ناهی می کند سبو  شکست منقار ان