لعنت به سرنوشت که خو می دهد مرا

لعنت به هر بهانه که آرام می کند
دل را پس از شنیدن رنج صدای تو
نفرین به اشک های من از بعد دیدنت
وقتی نکرده هیچ کم از درد های تو
ناخن نفس کشیده بر آوار سینه ام
درخواب ناز چون که تورا سوز تا کند
لبخند می زنی تو به پهنای صورتت
تا مرزهای صبر مرا جابه جا کند
ای کاش تکیه گاه تو بودم بجای خشت
تا اندکی درون من آرام می گرفت
سرمی گذاشتی که بخوابی به سینه ام
قلبت مسکنی پس از آلام می گرفت
لعنت به هر که من و تورا قاب کرده با
تصویرِ تلخ و رویِ غم انگیز زندگی
نفرین به سرنوشت که خومی دهد مرا
با هر فریب وسوسه آمیز زندگی

محسن ابراهیمی اصل