موج

درود خیلی زیبا و یادآور بیان شیخ سعدی؛ ای کاش من هم لطافت سخن شما را می‌داشتم😔 ضمنا در «منازل» هم ایهام قشنگی است که هم می‌تواند اشاره به خانه ها باشد هم اشاره به «منازل» ماه در آسمان یا همان موقعیت های نجومی ماه‌ (و القمر قدرناه منازل حتی عاد کالعرجون القدیم). اما در همان بیت چهار تناقض ظاهری هست: دل خورشید می‌خواهد گرم شود تا خبر برخاستن ماه را به منازل برساند.
اما چند پیشنهاد دارم که ابدا ادعا ندارم درست مطلق هستند اما ببینید آیا برای شعر بهتر هست یا نه:
(۱) گرچه تو لایق مدحی نکنم من «این کار» (هم برای موسیقی حروف ن، ک هم برای آمدن هجای کشیده در آخر که احتمالا اثر را بیشتر می‌کند)
(۲) شرم بر دست و زبان «کاین» همه غافل گوید (فکر می‌کنم حرف ربط «که» لازم است مگر اینکه اینگونه بخوانیم:« شرم بر دست و زبان! این همه، غافل گوید! » یا سوالی «شرم بر دست و زبان! این همه غافل گوید؟!» در این صورت تبدیل این به کاین ضرورتی ندارد).
(۳) برای بیت چهارم، من اگر می‌بودم چند جور ممکن بود این بیت را بگویم:
الف. چشم خورشید شود گرم که تا وقت سحر
خبر از خاستِ ماهت به منازل گوید
(در این مورد تناقضی هست: گرم شدن چشم با به خواب رفتن کسی متناظر است؛ اما دربارهٔ «چشم خورشید» برعکس است! ضمنا نغمهٔ خروف ش و د در ابتدای مصراع تا حدی شکوهمند است)
ب. چشم خورشید نشد گرم که تا وقت سحر...
(دقیقا برعکس بالا! چشم خورشید تمام شب را بیدار مانده و «گرم» نشده - یعنی روز نشده - تا که وقت سحر خبر برخاستن ماه روی تو را به منزل بگوید).
ج. دل خورشید از آن گرم شود تا که سحر... [یا... تا سَرِ صبح]
(همان مصراع خودتان فقط با تغییر صبح به سحر، و فعل آرکائیک «بُود» به «شود»).
د. چشم خورشید نشد گرم همه شب، که سحر...(من این را خیلی دوست دارم چون واضح و رساست و ترجیح من هم بر همین است)

(۴) مصراع دوم بیت پنجم یک مقدار رسا نیست«...بگفت هم تو، به باطل گوید»؟ من معنی‌اش را حدس میزنم اما رسایی آن بیشتر شود بهتر است.
(۵) مضمون بیت آخر بسیار زیباست اما بیت نتوانسته حق مضمون را ادا کند. خواهشمندم سعی کنید اصلاحش کنید.
پوزش می‌خواهم بابت طولانی شدن کلام. این صفحه را سبز می‌کنم تا بقیه هم به آن سر بزنند و اگر نظری دارند بگویند شاید من در برخی مسائل اشتباه کرده باشم یا به نکاتی اشاره نکرده باشم.