از زبان عاشق 2

درود شاعر عزیز
شهادت هشتمین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت، امام رئوف ،یاور بیکسان و بی پناهان حضرت رضا علیه السلام تسلیت باد
"ای حرمت قبله حاجات ما"

درودبرشما
زیبا قلم زدید

درودتان

با سلام و عرض ارادت آقای اصلانی بزرگوار
زیبا بود
درود بیکران بر شما

بداهه تقدیم شما
زیبا سرودید

این مرکب دنیا اگرت داد سواری
آخر به زمین میزندت روز نداری

درودتان جناب امی ارجمند شاعر گرامی💫

بسیار زیبا و دلنشین🪴🌟🕊️🥂☄️🍻

درود شعر بسیار زیباست و پر از تصاویر زیبا. اما عنصر روانی در شعر مهم است. و من به شرط دوستی نکاتی را یادآور میشوم: باید دست اندازها در شعر کم شوند که البته من خودم متهم ردیف اول این پرونده هستم😂🤦 دست اندازها می توانند استفاده نامطلوب از حروف اضافه، استفاده از هجاهای کشیده متعدد، و عدم ارتباط واضح اجزای یک مصراع یا یک بیت باشند و هزار چیز دیگر. مثلا:
از جور بلایت نکنم ترس چو هستم
نوحی و براهیم به در آبی و ناری
«نکنم ترس» چندان مانوس نیست و آشنایی زدایی هم ندارد. مثلا اگر کسی بگوید «ناله نواخت» یا «او گریه خندید» اینها در زبان عادی نیستند اما آشنایی زدایی دارند. دوم استفاده از «به در» است. می دانم استفاده از «به فلان در» یا «به فلان اندر» در شعر سعدی و مولانا زیاد است اما من به شخصه وقتی «اندر» را هم در شعر استفاده صدای عده ای بلند میشود که نکن😂 (البته به نظرم اندر اشکالی ندارد ولی بهتر است محدود تر باشد). وای به حال مثلا «معشوق به خانه اندر بود». ضمنا من تا به حال استفاده «به چیزی در» را دیده ام اما «فلان به در چیزی بود» به معنی فلان در چیزی بود، را ندیده ام و اگر هم باشد بسیار کم کاربرد و نامانوس است. یا مثلا «کی کس بتواند کندم جور و شکاری». آوردن جور و شکار در کنار هم موسیقی معنوی را تضعیف کرده. اگر مثلا شاعر بگوید: «کی کس بتواند کندم قصدِ شکاری» روان تر است و جور معنی را خوب ادا نمیکند.
. میدانم به سعدی و منزوی و مولانا و دیگر بزرگان علاقه دارید. اگر به بیان اشعار خوب این بزرگواران نگاه کنید به شدت روان و خالی از دست انداز است مثل این مورد از مولانا که مضمونی نزدیک به شعر شما هم دارد و قافیه و وزنش هم مشابه است:
ای جان گذرکرده از این گنبد ناری

در سلطنت فقر و فنا کار تو داری

ای رخت کشیده به نهان خانهٔ بینش

وی کشته وجود همه و خویش به زاری

پوشیده قباهای صفت‌های مقدس

وز دلق دو صدپاره آدم شده عاری

از شرم تو گل ریخته در پای جمالت

وز لطف تو هر خار برون رفته ز خاری

بی‌برگ نشاید که دگر غوره فشارد

در میکده اکنون که تو انگور فشاری

اقبال کف پای تو بر چشم نهاده

اندر طمعی که سرش از لطف بخاری

از غار به نور تو به باغ ازل آیند

ای یار چه یاری تو و ای غار چه غاری؟!...
(آدم میخواهد برقصد با این شعر حقیقتا!)
ببخشید بابت جسارت های گاه و بی گاهم و بر شما واضح است که بیان اینها از جهت دوستی و مروت است نه چیز دیگر.

درود بر جناب اصلانی
زیبا قلم زدین

درود
زیبا بود
: 2: