غزل

*بایـــد که جــــارو زد حســــادت های بی جا را*
*شایــــــد که دیــــدم پـــــــاکی ایـــــوان دنیارا*

*قلبـی کـه در یـک رنــگی از هر ظـلم می سوزد*
*درانتـــها ققـــنوس مـــی ســـــازد دل مــا را*

*تنـــدیســـــی از پیـــدایـــــش روح زلالــت باش*
*تا بشــکــــنی بــــا هـــرنگـــاهت ســـنگ خارا را*

*وقتـــــی درون آیـــنه شــــعــــر تـــری دیــــدم*
*باگریـــه فهـــمــــیدم تمــــام مــــاجــــراهــــا را*

*چون لشـــکر عشـــق تو ســـرکش شد به جان من*
*گاهــــی به ذهــنـــم مــی دهــم درس مــدارا را*

*ازشــــــرم...دیــــــدارش  نـــدارد حاصـــلی آدم*
*وقــــتی ســپــردم بـــرتنـــــش آغـــوش حــوا را*

*#ابراهیم_کشکولی*