خال لب

کنج خلوت نگران ، بی خبر و بیمارم
سرشکسته شده و شب زده و بیدارم

به بغل زانوی غم دارم و از عشق سخن
بِ بسم الله الرحمن الرحیم ،اقرارم

خواستم روی تو را نقش کنم در غزلم
خال لب دیدم و شد زلزله و آوارم

حول و حوش خم ابروی تو بودم که نسیم
یادم آورد غم بی کسی و دیدارم

سینه ام جایگه توست ، غریبی نکنی
نذر چشمان سیاهت ، نگه خونبارم

عاشقی اول ویرانی من بود، ولی
خارج از حوصله و شرحِ بیان ،افکارم

باز هم عمر منی ، جان و دلم قربانت
نام تو ورد زبان است و همین تکرارم