ناوک مژگان

با صدای گرم بانو پریما محسنی
.
.
با حالت دیوانه ی گریان ،چه کنم باز؟
با اشک روان ،موی پریشان ،چه کنم باز؟

هر چند که هرگز ،خبر از آمدنت نیست
با آتش سوزنده ی پنهان ،چه کنم باز؟

تو مثل گلی ، رنگ به رنگی ،پر عطری
با باغ و چمن، سرو و گلستان، چه کنم باز؟

تو ساحل آرامش من بودی و رفتی
با کشتی بشکسته و طوفان، چه کنم باز؟

می رقصم و دل شادم از این عشق پر از شور
با اشک شب و چشم پشیمان ،چه کنم باز؟

ساقی قدحم پر کن و بر مستی ام افزای
هوشیار شدم از سر نسیان، چه کنم باز؟

معبود منی ،عبد توام ، شرک نگویم؟!
من نذر توام ، رد شده قربان ،چه کنم باز؟

لبریز شده، عشق تو از جام وجودم
مشهور شدم ، بی سر و سامان ،چه کنم باز؟

گیرم که فراموش کنم ، مهر تو از دل
با چشم تو و ناوک مژگان ،چه کنم باز؟

دیر آمده ای ،منتظرت پیر نمودی
با قد خمیده ،رخ حیران ،چه کنم باز؟