هزار لحظه هم‌زمان

يا هُوَ يَا مَنْ لا هُوَ إلا هُوَ

رَأَيْتُ الْخِضْرَ عَلَيْهِ السَّلَامُ فِى الْمَنَامِ قَبْلَ بَدْرٍ بِلَيْلَةٍ، فَقُلْتُ لَهُ: عَلِّمْنِى شَيْئاً أُنْصَرُ بِهِ عَلَى الأعْدَاءِ! فَقَالَ: قُلْ: يَا هُوَ يَا مَنْ لَا هُوَ إلَّا هُوَ! فَلَمَّا أَصْبَحْتُ قَصَصْتُهَا عَلَى رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فَقَالَ لِى: يَا عَلِىُّ! عُلِّمْتَ الاِسْمَ الاعْظَمَ! فَكَانَ عَلَى لِسَانِى يَوْمَ بَدْرٍ.

وَ إنَّ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِي‍ن عَلَيْهِ السَّلَامُ قَرَأ: قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ. فَلَمَّا فَرَغَ قَالَ: يَا هُوَ يَا مَنْ لَا هُوَ إلَّا هُوَ، اغْفِرْ لِى وَ انْصُرْنِى عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ

الاحَدُ لَا بِتَأْوِيلِ عَدَدٍ

سلام

خیال بی‌خیالی‌ام چو خالی از خود کرد
هزار لحظه هم‌زمان ز من تردد کرد
در ساحتی یا هست یا نیست اما امان از ساحتی که هست و نیست
ز من حسنی از کهن گویی را نمایان می کند و آن تناسبش با زمن است بعد زمن و نسبتش با زمان
جولان و خاص بودن قافیه در سراسر اثر مشهود است البته در پنجره قبلی گفتم که بنده در بند چنین کارهایی نیستم
زمان و بعد من هستی و زمان را به یاد آورد
خیال اثبات بی خیالی نفی
خالی از خود نفی من اثبات

اقامه دادم و قامت نمود و لب بی‌خود
به جای اشهد با اعشق تشهد کرد
خود اثبات شده و اینجا باز نفی
اقامه بعد از اذان تشهد قبل از سلام
اقامه یک گام قبل از شروع نماز تشهد یک گام قبل از اتمام نماز

هزار شکوه بگفتم به اشک با معشوق
فقط سکوت گفت و در سکون تفقد کرد
باز کاربرد قدمایی و تناسبی که برقرار نمود ب در بگفتم با به
بعد به با با خود به نیز فکر کنم در اینجا حال و هوای کهن دارد در معنای با
سکوت کرد را نیاورد سکوت گفت نوعی آشنازدایی شاید محسوب شود و نیز تناقضی را ترسیم گر است
نفی و اثبات را نیز باز شاهدیم
حرکتی باید برای تفقد لیک با فقد حرکت یا سکون رو به روییم

به رندی‌ام مگر کنم طریق تا قبله
که مدعی به سمت ناکجا تعبد کرد
شاهد کاربرد نیم فاصله ایم قصه پر غصه رسم الخط را در نقد قبل نیز اشاره کردم

هزار حج تجارت به جای واجب رفت
حجاب جر داده و جلوه در تهجد کرد

شریف من نه حریف ره بلا بودم
بشد هر آنچه که باید شد و چه میشد کرد

خوشا کسی که شعر ما شنید و چون صادق
به عهد عشق ازل تا ابد تعهد کرد

سیاوش
۳ اردیبهشت ۳