شمع

من شمع خواموشم وزجمع فراموشم
نیم سوخته در شمعدانی بی هوشم 
همچون مسیحا در کلام سبز
ازحضورشمع روشن نور پوشم
 سوختم چون پروانه دورشمع او
ارام ارام شکستم باز در جوشم
عاشقی از اسرارازل در دل زار بود
تسلا درخزانم  قلندروار جام نوشم
دست غیب اوگشودگره ازکاربسته   
که درکارسخت باشم وز جان کوشم
دربهاری نعره ی ابری شکست خوابم 
 سیلی برزیبا درختم زد بادبرد هوشم
من درخیال وصل او بارانی بودم
به لرزید درختم وزسیلی در خروشم
دلیل گریه هام از درد او بوده تمام
بر لب دریا او بودم پرهیز وز نوشم.
گفتم به ساقی جام پر پیمانه اور
از تما شا مست  وززلف سیا پوشم
گفتم جام تو امشب کند  رفع بلا 
خندید دادپیمانه ساقی پر نوشم
می درچشمه خفته لب تشنه ی اب
به صبر کوشم تا صبو دهددوشم