عمق شب

از فرط غم خموشم و مسکوت مانده ام
چون مُرده ای که در دل تابوت مانده ام
دنیا نبود عرصه ی پرواز های عشق
در گیرِ و دارِ عالمِ ناسوت مانده ام
پیچیده در تمامِ جهانم طنینِ درد
عمری اسیرِ کینه ی طاغوت مانده ام
دنیای تنگ و تیره نشد روشن از امید
چون یونسم که در شکم حوت مانده ام
بر خاک غم نشسته و بر عمقِ شب دُچار
خوشبین به فالِ روشنِ تاروت مانده ام
مجنون و در به در به بیابانم و دریغ
آن عابری که، در گذر از لوت مانده ام
شرمنده ام که در غزلم نیست غیرِ درد
طی شد بهار عمرم و فرتوت مانده ام