گریه مجنون

هزاران روز و شب رفت و کسی از در نمی آید
به کنج کلبه ی احزان غم من سر نمی آید
دل خود را چنان یوسف حراج عشق کردیم و
خریداری به یک ارزن و یا کمتر نمی آید
بهار زندگی رفت و خزان رو کرده بر جانم
که از پشت ستیغ غم طلوعی بر نمی آید
چنان یعقوب می بارم ز چشم تار و خونبارم
که بخت دیدنش دیگر به چشم تر نمی آید
نمی دانم که نفرینِ غم و شب های طولانی
چرا پایان نمی گیرد؟  چرا آخر نمی آید؟
چو مجنونی که می گرید فِراق صعب لیلا را
ز داغ عشق می سوزم که او دیگر نمی آید
خدایا جان من بستان خلاصم کن ز ناکامی
که مرگ از زندگی خوشتر، یقیناً گر نمی آید
مگو بیرون بیا عابر ازین گرداب بی حاصل
مگو یکباره عاقل شو ، که از من بر نمی آید