تلاقی

من ‌به خالص ترین نحوه ممکن متلاشی شده ام
درد را در عوض زندگیم دادم و رفت
امروز با خط موازی
به تلاقی شده ام
همزمان بودن و رفتن به سرابی شباهت دارد
که در آن قطره ی باران
خواهشی در خواب است
چه کسی ضجه ی افکار ترا میفهمد؟
انتظار...
واژه ای بی تاب است
جهت باد به سمت صورتم می چرخد
من درونم حس پرواز بروی موج دریا دارم
دورتر از سمت هیاهوی زمین
در سکوت خانه ام
عادت ماندن دارم
شاید امروز ...
کسی منتظر دیر شدن هایم نیست
شاید این مرگ تدریجی یک جریان است
خواهد آمد روز سرد پاییز
این همان ثانیه ی پایان است
به هوای خالص دلخوشیم مهتاجم
به همان خانه ی خالی
اتاقی تاریک
که در آن پیله زده پروانه
من و تنهایی و شب هم خانه