کابوس

مثل یک طوفان دلم را جستجو کردی
خانه ام ویران نشد 
هر چند ..
شب را در درونم تا سحر 
مرطوب کردی
من صبورم 
همچو گلبرگی که در بین درختان گیر کرده
هیچ نوری را امیدش نیست دیدن
شکل بالا رفتن خورشید را ..
تنها فقط در خواب دیده
کاش در دنیا کسی با دیدن یک صبح روشن
به شبِ یلدای من 
خداحافظ نمی گفت
کاش در گوشم پرستو...
جای دستان سفر را 
بر شانه ها ی غم نمی گفت
من چگونه خواب را تعبیر خوبی کرده باشم
چای صبحانه 
کنار پنجره نوشیدنی نیست
در چنین کابوس سردی 
که با بوییدن نم در نگاهم
تا سحر خوابیده باشم