روزمرگی

میان روزنه ها
دور همه دامنه ها
رها، سرگردان
و پرِ کاهی چون!
سفر از ساعت ها 
اسیر عادت ها
بی هوا، پرسه زنان، لب رختگاهی گود!
زندگی در قدم است 
هر قدم در جهتی
جهتِ رو به جلو! نوک پیکانی شد.
نفرات پشت به پشت
ناتوان، دانه درشت
عمر دنیا گذراست
همه اسبابیم! خُرد.
برهیم ایل و تبار دست بدست  مایه ی کار
کاخها کوخ شوند 
نور که رفت در شبِ تار
هر که خوب است،کنار!
یاوه گویان را گوی
اگر این جام پر است،
سور مستان را کو!؟
صلح...
شاد، شانه چو دست
زلف یاری خندان
به نوازش بطلب
سر شامگاهی، صبح
و درین چرخ عظیم 
چشم در چرخش و
بیم...
که سرانجام چه شد؟
شد تمام!
هر چه که دید.