معلق

قرن هاست رفته ام
بازگشت
راهِ دوری در کهکشانِ ناپیدا
دست های گریان
سوگوار آغوشِ خالی روحی آرام
تعرضِ شلاقِ حادثه بود
بر تنِ برهنهِ افکار
 ترکاند
تاولِ چرکینِ اضطراب 
پیغامِ بی اخطار
 انقراضِ تنِ بیمار
چندپاره می شوم
  میانِ تکه ها
  باتلاقی غرقِ نسیان 
ایستگاهِ آخرِ جهان
وارونه می خندد 
به دروازه هایِ بستهِ زمان
معلق
آسمان در آغوشم
زمین با خرقه یِ سالوس
لودگی ها می کند در این بازار
مرگ را سخره گرفت
کالبدِ عاری از حیات

 

پی نوشت ۱: برای بانوی مجتمع نگین شیراز و دیگرانی در نقطه پایان

پی نوشت ۲: خودکشی رو تایید نمی کنم اما افرادی که این راه را رفته اند را ملامت هم نمی کنم

پی نوشت۳:از حالا تا زمانی که پدرم شعرهایم را بخوانند نقد رو خواهم بست. نقاد اول و آخر نوشته هام پدرم هستند، وقتی نخواند صرفا نوشته هاییست که می گذارم و فاقد ارزش نقد کردن