سایا

ببرهای زال
داهیانه گریبان جهان را دریده اند
ببرهای زال ،
سفید و هنوز و ناکجا ...

.
.
.
آهوی برنجی دشتهای تفته ی سینه ی توام
ببین!
آه های شیشه را ،
نیزه های مژّه ی همیشه را

در شب قوام بوسه ات،
در شبان میزبان نارس نگاه سبز تو٫
دکمه های تاک
باز میشود ،
باز میشود دستهای کوچکم
شرم ذات برفزار عور
رشته های ناز
دانه های اشک و عطر و تور
.
.
.
ببرهای زال ،مثل قوی بالغ سیاه
دور و وحشی اند
-و جرقه های سیگار کوبایی،همیشه راست میگوید-

بر لبان تو رودی از شراب،
تشنه ام
-مانند کاجیره های کوچک دست افشان
در سخاوت آفتاب -
آه
از سیطره ی خاک چیزی نمیدانی و
ای عسل اقاقیا!
قرن هاست
در دستان سایای مسمومت اسیرم .

پی نوشت:

قهوه ی داغ نگاهت ٫پنجه ی من
شیر دریایی تراوا ، از شب تن
بیخ خورشیدی تناور در نهانت
مجمر ماه مذابی ،غرق دامن
با نت لیمو صدایم میکنی ،باز
بر لب خامم،سرودی گاه رفتن
تلخ کامی، تلخکامی میکشم، آه
از گناه گندم و رویای خرمن
ای ندای نازنین٘ طوق شکوفه
بر گلوی زخمی یخراز بهمن
در دل نجوای عطر تیرماهان
غصه ات را کم کمک میخورد یک زن ...