سحر

سحر

زدنیامن گریزانم 
واین اندوه اسرارم 
توهم دانی،میدانم 
توای محبوبه وی ماه تابانم 
بس است دیگر
رهایم کن دست بردارم 
مراباشکوه های زخم دارت 
سفیهانه مرنجانم 
به ظاهر گرچه خندانم 
درون چون کودکی بی تاب گریانم
وزدردمی نالم 
زبدعهدی دورانم 
وزین عمرخزان بارم 
به وقت برگریزانم 
شده نیم قرن که زندانم 
خدای بی کسی هایم 
هوایی نیست تاکشدنفس 
هایم
بده مرحم به روح وجسم بیمارم 
من ازدیوار نمناک وزنگارمیله ی محبس پریشانم 
من اینجا
وزدرون محبس دنیانمی خواهم 
ذلیلانه بپوسم 
به نیش وسوزاین زندان 
زدم خال گردن ودستان 
قسم خوردم به روح آزادی 
شبی راتاسحربیدارمی مانم 
به هرسودل ودیده بچرخانم 
به رنج ونقش دستارم 
زنم باشوق حلقه ی دارم
به بانگ خوش می خوانم
چراچون من غزلخوانم
به سقف آسمان شب 
شب تیره شب دلمردگی هایم 
وگیسوی بلندشب به دستانم 
هزاران باربچرخانم
شکافم سقف شب 
سحررامن برقصانم 
به شوق پرزدن به محض  آزادی 
سحرجانم سحرجانم
سحرباخنده می بینم
میان جمله گلهایم 
به وقت بامدادانم 

تقدیم به نگاه پرمهرتان اهالی خوب وباصفای شعرناب

بهاالدین داودپور. بامداد