رهایی

روزگاری که مرا ابستن شد ،
     پر بود از دانستن و
           پرم کرد از نداسته ها
چه بود مگر دراین صلابه کشیدن ها
گاهی چنانم که در خیالی بی گمان در قدم زدن

گاهی چون ابری در جهانی خشک و بی یَمان
     ارزوهایی که در
     خانگاه های بی خانه
       در افکاری بی صدا
          درایامی بی مهر
             در اسراری بی سَرو سرا
می جوشید و می جوشد
خیالی بی خیال
زنهار در این مَهْیایِ بی حیا
شاکرانِ دیر فهم و
      کاشفان دیر مسخ
آری  نه گمانی مرا چنان است
و نه جهانی مرا به جا
دیروز در گم شدن بودن و
       امروز در گم کردن خویش
چه کردم که بی هیچ درکی بر کیستی ام نفهمیدم !

نه ارام قدم برداشتم و
         نه بر قدمی ارام انگاشتم

دو صد دیر است و دو ره گیر
ازرده ازاین هستی و نفس گیر

رهایم کنید
    از این درازای راهی که بی ابتداست
         از گزاره های بی نکات که
                       هر فعلی را صداست
مرا در چه بودنی باید وجود دانست
در چه دیدنی بتوان به نور اغشت
اینجا در گمان مردمان
      خیالی در پروازه جهانی دگر است
جهانی که
   در مثالی بی هنر
       در کتابی بی قلم
             و در نجوائی بی هدف
انچنان که در ازل پیچید به نجوا
در ابد شنید قیام و ادل را
باید نشست.....‌.
برگشت بر آن گم شدنها
     که بر خموشی سپارند هر چه گمان را
          و بر یقین کشانند هر چه نهان را
اینجا عیان در نهایتِ نهان است و
     نهان در عیانی عجیب
ای کاش رهایی را می دانستیم ......

روح اله سلیمی