گرگ چوپان

درود بزرگوار
دو تا بیت اجتماعی زیبا از غزلی ناتمام بود

درودتان جناب خسرو ارجمند
دوبیتی بسیار زیبا و پر معنیه
قلمتان همواره نویسا🖋🌺🌺🌺

تشکر ویژه از خانم جمیله عجم(بانوی واژه ها) و آقای بهروز عسکرزاده بابت راهنمایی هاشون

دلنشین
بسیارز یبا
هزاران درودتان باد

درود و عرض ادب و ارادت بزرگوار زیبا بود

سلام و درود جناب اکرمی بزرگوار
شعر زیبایی از شما خواندم
در پناه خداوند یکتا

درود
دوبیتی دلنشینی سرودید🌷

درود بر شما جناب اکرمی بزرگوار بسیار زیبا بود احسن برشما 🌻🌺🌻🌺🌻🌺🌻
🌹⚘️🪻🌹🌸🌸
🪻🪻🪻🌹🌹
⚘️⚘️⚘️⚘️
🌺🌺🌺
🌻🌻
❤️

درود بر جناب اکرمی گرامی
نوروز مبارک

هرچند که شاعر می‌توانست با دقّت بیشتر، بیانی روان‌تر، رساتر و به زبان امروز نزدیک‌تر داشته باشد، امّا مفهوم ارجمند سخن را نمی‌توان نادیده گرفت.
وزن هر مصراع از این دو بیت فاعلاتن/ فعلاتن/ فعلاتن/ فعلاتن/ فعلن است امّا وزن بنیادی، تکرار چهاربارۀ فعلاتن است + فعلن. زیرا این فاعلاتن که در رکن اوّل مصراعها آمده، بر اساس اختیارِ \"اضافه\" آورده شده است. نتیجه اینکه آنچه که شاعر در زیر شعر، دربارۀ وزن نوشته است («وزن هر مصرع: فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلاتن») از این نظر اشتباه است که رکن پایانی این مصراعها فعلن است نه فاعلاتن. نکتۀ دیگر این است که این فاعلاتن که در رکن اوّل این وزن (تکرار فعلاتن) آمده است هیچ ربطی به فاعلاتن در رمل سالم (تکرار چهاربارۀ فاعلاتن) ندارد یعنی این دو وزن از یک سلسله نیست، اگرچه نام هردو رمل است (آن مخبون و این سالم). در اینجا فاعلاتن در اثر بکارگیری یک اختیار (اضافه) بدست آمده است و فقط در رکن اوّل مجاز است. از این سلسله، وزنهای گوشنوازی درمی‌آید، ازجمله وزن رباعی (مفعول مفاعیل مفاعیل فعل).
امّا از سلسلۀ فاعلاتن (رمل سالم) اصلاً فعلاتن استخراج نمی‌توان کرد چون اصلاً در این سلسله دو هجای کوتاه متوالی وجود ندارد؛ یعنی نسبت هجای کوتاه به بلند چهار بر دوازده است یعنی یک‌سوم.
خانم پنام گرامی ضمن نشان دادن فروتنی ارزشمند خودشان، باریک‌بین بوده و به‌درستی نوشته‌اند که «... شعرتان پنج رکن دارد... یعنی می‌شود فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن...» ؛ یعنی وزن بنیادی هر مصراع از این دو بیت همین است. با این توضیح که شاعر فاعلاتن در آغاز مصراع را بر اساس اختیار آورده است.
رکن پنجم در این دو بیت، از دایرۀ عروضی بیرون می‌افتد زیرا هر دور دایرۀ عروضی بیش از چهار رکن ندارد و دایره با همین تعداد رکن بسته می‌شود و از همین رو هم در عروض (چهار رکن) حداکثر معیار برای هر مصراع قرار گرفته است.
حال، اگر در هر مصراع بیش از چهار رکن آورده شود ـ مثل همین دو بیت ـ، یا باید آن را در سلسلۀ نامتناهی آن وزن فرض کرد، یعنی آن ارکان اضافه را ادامۀ همان تسلسل و دور گرفت و یا اگر متناوب‌الارکان باشد باید مثلاً در چارچوب وزنهای دوری بگنجد (بدون در نظر گرفتن این صورت در شعر نیمایی). امروزه اشعار کلاسیک با ارکان طولانی هم کم سروده نمی‌شود.
بیشتر استادان بر این عقیده بوده‌اند که در زبان فارسی، مصراعِ بیش از شانزده هجایی \"مطبوع\" یا \"گوشنواز\" نمی‌شود... زمانه تغییر می‌کند و سلیقه‌های مردم هم. برخی از اشعار با ارکان طولانی‌تر از محدودۀ دوائر عروضی هم برای کسانی خوشایند است؛ چه اشکالی دارد که دلخوشی‌ها بیشتر شود در این زمانۀ دودانبوه. ادبیات فارسی هم به هیچ وجه از چنین چیزها گزند نمی‌بیند. مثلاً دهه‌هاست که این محدودیت ارکان در شعر نو نیمایی وجود ندارد و نه‌تنها هیچ اتّفاق ناخوشایندی هم از این بابت برای شعر و زبان فارسی رخ نداده است بلکه به امکانات زبان و بیان افزوده شده است.
*
\"شاعران پادشاهان سخن هستند\"، این کلام عظیم و شکوهمند ترجمۀ این حدیث است: «الشعراء امراء ‌الکلام». اگر شاعران نبودند که شعری بگویند، عروضیان بر چه اساسی قواعد عروض را می‌نوشتند؟ یقین است که نمی‌توانستند و باز یقین است که هیچ \"عروضی\" پدید نمی‌آمد چنانکه تا زبانی نباشد نمی‌شود بر آن \"دستورِ زبان\" نوشت. بگذاریم گلهای گوناگون برویند و بشکفند، پرندگان مختلف آوازهایشان را بخوانند آنگاه هرکس ممکن است از رنگی و بویی و نوایی خوشش بیاید یا نیاید. این گلها و پرندگان همین شاعرانند.
با سپاس از خانم پنام گرامی.

درود برشما دوست عزیز کوتاه و عالی بود

درود بر شما

🍃🏵🍃
درود
شاد و پیروز باشید.
🍃🏵🍃