كاكل زري

هان اي شه لميده به تخت و سرير عشق  ،

 كاكل زري !

من باغبان باغ توام ، مست بوي گل   

كمتر فروش ناز و كرشمه ،  تو اي پري

خورشيد آسمان زخجالت تبش گرفت  

بنگر ،  حجاب  نور نموده است ، رو سري

خورشيد عشق من

روز و  شبم  تيره و تار همچو  بخت من   

بازم بتاب چون تو طلوعي سراسري  

چشمم به كورسوي توهم  به ِگل نشست 

پاي زبان و نطق بيانم شكسته است

ماندم چه خوانمت ،  كه تو از حور بهتري !!!!!

با لشكر مسلح اندام دلربا ،

 در كارزار عشق  ، قيامت بپا كني   

تو پهلوان نامي تسخير قلب من ،

 تو فاتح  ديده ، علمدار دلبَري 

دژبان و قلعه بان دل من سقوط كرد  

لشكر نياز نيست، ايا شاه حوريان  .

با يك خم كمان دو ابروي آتشين ،

 از من كه هيچ ،  از همه عالم تو دل بَري .

من دزدكي به خلوت خواب تو آمدم  ،

 آيا تو از كوچه ذهنم نمي گذري  ؟

بيمار يك تبسم و ناز نگاهتم ،

من از سبوي لعل تو درمان همي شوم

 آخر حكيم نسخه من را چنين نوشت.

 رحمي ،  مخوان نسخه دردم تو سَرسَري .

اي شاه حوريان به رعيت تبسمي

 دارد وادع  با نفس خويش مي كند

در واپسين جرعه جام حيات من

اي شاه حوريان

كاكل زري  ، بگو

بازم مرا به خلوت باغت  نمي بَري ؟؟؟؟؟؟؟؟