بود و نبود

از غم عشقت دلم سوخته، دلدار من
می‌شود آیا شوی مونس و غمخوار من؟
ای که به هر سو رَوَم باز ببینم تو را
جان و جهانم تویی، عشقِ دل‌آزار من
هر نفسی یاد تو مرهم غم‌های من
روح و روان منی، ای همه افکار من
عاشق و شیدا شدم، قلب من از دست رفت
تا تو شدی ناگهان سوژه‌ی اشعار من
چشم تو ای مایه‌ی تاب و قرار وجود
شد همه‌چیزِ دلِ ‌خسته و بیمار من
لحظه‌ی آرامشم، بود و نبودم شدی
بَه! که شدی این‌چنین منطق هر کار من