به‌روی شانه می‌برم خود‌را

بانام ویادخدا
و درودبرشما جناب ابراهیمی عزیز
چهارپاره ی زیبایی بود
فضای شعربسیارشاعرانه است
به روی شانه بردن خود تصویرزیبایی است که درشروع شعرمخاطب راخوب باخود همراه می کند ارتباط عمودی وافقی برقرار است وخوب هم پایان گرفته شعر
چندتصویرخوب هم دارد ازجمله:
غم از میان پنجره کوبید
به شکوِه‌های سرد لب هایم
ازصنعت تشخیص بهره برده شاعروبه غم شخصیت بخشیده
یابه روی شانه بردن خود هم زیباست
ویا
رقصیدن قلم به سازمن هم تصویرخوبی است
اما مشکلاتی درقافیه دارید. همانطورکه جناب عزیزیان ودیگردوستان هم اشاره ی کوتاهی داشته اند ...
مثلا بنداولش ماتم با لبهایم قافیه نمیشود
ماتم باکلماتی مثل خاتم وحاتم همقافیه میشود
وبندچهارم هم
قلم به ساز من نمی رقصد
کسی نمی‌کند به دل رحمی
و می کُشَد به ناگهان آخر
مرا غمت در اوج دل‌رحمی
اصلا قافیه نداردوبایددرست شود دل رحمی ودل رحمی قافیه نیستند
بلکه ردیفند چون کاملا شبیه همند
همانطورکه می دانیم قافیه کلماتی هستند که در انتهای هر مصراع می آیند ومعمولا هم وزن هستندو در حرف آخر با هم مشترک مثل کباب وکتاب،رحم وفهم،زمان وجهان ،تنگ ولنگ
قافیه یکی ازمولفه های زیبایی شعرمنظوم است کاربرد قافیه درشعر بر رونق و تأثير سخن مى‌افزايد و از راه گوش در دل و جان آدمی طنين‌انداز می‌گردد و روحنوازاست


((«قافیه»، موجب فهم مخاطب، در آغاز و پایان یافتن جمله‌ها یا مصاریع می‌شود.
تأثیرات موسیقی قافیه بر روح و روان، غیرقابل انکار است. گوش‌نوازی و رونق یافتن کلام موزون و نثر و استحکام ستونهای شعر و ... از تأثیرات مهم قافیه بشمار میروند.
جدا از تأثیرهای مثبت قافیه، این امتیاز میتواند از سوی قافیه پردازان، به عیوب شعر بدل گردد که خودش یک بحث گسترده است
نیما می گوید:
شعر بی قافیه مانند آدم بدون استخوان است!
قافیه در نزد قدما بر طبق یک تمایل موزیکی بوده است. قافیه در نظر من زیبایی و طرح بندی است که به مطلب داده می شود و موزیک کلام طبیعی را درست می کند!
مهدى سهیلی نیز میگوید:
قافيه بايد مانند برخورد دو جام گوش شنونده را نوازش دهد!))
بنابراین قافیه های شعرتان باید اصلاح شود
کمی هم نظم شعربرهم خورده واگربندها رااینگونه جدابنویسیدبهتره

به‌روی شانه می‌برم خود‌را
در این سکوت سر‌به‌سر ماتم
غم از میان پنجره کوبید
به شکوِه‌های سرد لب هایم

به‌روی شانه می‌برم خود‌را
از این هراس وحشت‌انگیزم
منم که از غم تو می‌خوانم
منم که از غم تو لبریزم

مرا به‌روی شانه خواهد‌برد
غمت در این هوای دود‌آلود
مرا به دیدنت امیدی نیست
که شد دلم به خاطرت نابود

قلم به ساز من نمی رقصد
کسی نمی‌کند به دل رحمی
و می کُشَد به ناگهان آخر
مرا غمت در اوج دل‌رحمی

ازاینکه فضولی کردم عذرخواهم مشخصه که شاعربااستعدادی هستید ازاین دست مشکلات ریزدرشعرهمه ی ماوجودداشته که مطمانا باکمی دقت بیشتردرست خواهدشد ضمن مطالعه ی کتابهای آموزشی آرایه های ادبی وقافیه وعروض بیشترشعرموزون بخوانیدکم کم رفع خواهدشداین ضعفها ..
موفق وسلامت باشید