سکوت

سلام
مسعود عزیز
شعری زیبا و با فضایی به نظرم خوب و روایت یک دست وخوبتری داریم از جناب آزادبخت مسعود عزیز
بقول آقا هادی چند سطری نظراتم به یاری خدا راجبش خواهم نوشت .
و اما بعد
در همان شروع شرایط راوی و سکوت سنگینش با تکرار و اقرار چند باره به این سکوت در طول شعر،علی رغم روایت منطقی کار ...بطوری که زبان را در عین شیوایی از بعد برایند کار به مسلخ سکوت می بره !
و سنگریزه های که عینیتی از افکار روای شدند (تصویر بسیار زیبایی هست)
سنگریزه ها این همانی دردهاست و به اجبار باید به دور ریخته شوند خوب چه جایی بهتر از دریا
که سنگ ریزه خلاصیش دریاست ولی واقعن رهایی در این است ؟!
(_پاره هایی که به زیبایی روایت و تصویر می شوند «خیال» و بشکل عمودی در کار تقریبا مکمل هم هستن و بنوعی« تخیل» کلی کار قابل قبول می کنند _)
این دردها آیا با دور ریختن واقعن دود میشوند و راوی خلاص میشه؟
و مشورت کشمکش! جالب یه پاردوکس هم هست مشورت سر چیزی که کلن درش نزاع و جنگ است
(هم عجیب هم بیانش قشنگ از نقطه نظر شعری) پس دنیای درون ذهن روای هم جایی مثل دریای بیرون شلوغ و مواج و طوفانی شاید اوردن دریا تنها دلیلش همین باشه یا لاقل یکی از دلایلش
زبان افکارم، زبانه های در را خواهد...
یه هشدار یه انتظار قبل از وقوع اتفاق بد
سکوتی که جز تلخی وسیاهی نیست
طبیعی در ادامه مرگ در شعر سر وکله اش پیداش بشه برا کامل تر کردن فضای شعر اینکه راوی خودش در آغوش مرگ می بینه به تعبیری وارونه سربداران ،
و باز در کلید خورد انگار این خط سیر فکر با صدا و عمل کلید روی در شکسته شد اما هیچ چیز خوبی در ادامه و پشت در نیست
صحبت از خشت سپید و دیوار جنون که البته این جنون از همون ابتدای شعر بود با حضور مستقیم و دوباره یه تاکیدی بهش میشه
شقیقه هایم را در گمان ارزوها نه خود ارزوها اینجا سیاهی به نظرم به قدری که حتی داشتن ارزوی خوب هم ممکن نیست صحبت از گمان آرزو هست نکته کمی نیست گمان آرزو دیگه آرزو که هزینه نداره اما در فضا و شعر چرا
به مقصد امروز فردا راهی شد .....
این بخش اخرشعر من به عینه تکرار می کنم
احساس می کنم شاعر خواسته فضا را تلطیف کنه رنگ خوب و مثبت بزنه به همه فضای کار !
(و یه نکته هم انتهای کار در مورد اجرا و فرم وساختار کار به هیچ وجه ورود نکردم که امیدوارم دوستان دیگر ورود کنند )
شیرینی های ذهن
در مذاق تلخی های باورم
برای ماندن یک اشتباه
روسفید خواهند شد،
و من همچنان سکوت!
بازهم سکوت.
بخوام نظرم را نسبت به چند سطر اخر کار بنویسم باید یه پنجره دیگه باز کنم خیلی به اختصار عرض کنم
چرا شیرینی های ذهن جدا از امید ونگاه همیشه مثبت آدمی دلیلی دیگه ای برا شیرینی هست و باز در مذاق باورهای تلخم و بازهم چرا این باورها تلخ هستن
برای ماندن یک اشتباه ( چه اشتباهی)
و راوی باز به سکوتش ادامه میده و با سکوتی که هم در عنوان شعر آغاز میشه وهم در شروع تکرار و هم دوبار در انتهای شعر به این سکوت تاکید میشه
شاید با خود این سکوت می خواهد حرفش بگه
به نظرم بی شک همینطور!
البته نظر شاعر و مخاطب چی باشه
امیدوارم دوستان مشارکت کنند.
تا یادم نرفته سلام کنم به همه نابیون چون
(این نوشتن واقعا بدون مقدمه و کاملن اتفاقی شد و امیدوارم کاستی هاش ببخشید)
مخصوصن مسعود عزیز و با احترام به این شعر خوب
که با عجله نظرم گذاشتم از ترس اینکه شاید در موقعیت دیگر وقتی پیش نیاد
و از دوستان دیگر هم دعوت می کنم حتما ورود کنند و در مورد شعر بحث و نظر بزارند که موجب بالندگی کار و صفحه میشه
باتشکر مجدد از مسعود عزیز همه نابیون و مسولین ناب